De fotografie is zowel een belangrijke bondgenoot als een geniepige vijand van de politiek. Via de verkiezingsposter wordt het portret van een politicus tot een icoon, maar als dezelfde politicus tijdens een banket in slaap valt hoeft hiervan maar een foto verspreid te worden om hem van zijn voetstuk te laten tuimelen.
Het is hoe dan ook niet vreemd dat de politiek de fotografie nauwgezet in de gaten houdt en tracht te controleren. Erich Salomon, die zeker de nestor van de parlementaire fotografie genoemd mag worden, fotografeerde in het begin van deze eeuw Europese politici tijdens hun werkzaamheden. Uit zijn foto's spreekt een intieme sfeer en wederzijds respect.
Heden ten dage is een dergelijke verhouding tussen de fotograaf en een politicus niet meer denkbaar. De politiek, wetend wat er op het spel staat, duldt geen ongecontroleerde omstandigheden meer.
